Κατά κανόνα, όπως και στην περίπτωση των κουνουπιών, μόνο οι θηλυκές σκνίπες τσιμπούν, διότι χρειάζονται αίμα για την ωρίμανση των αυγών τους. Πριν το τσίμπημα, το έντομο θα προσεγγίσει το υποψήφιο θύμα του, λαμβάνοντας υπόψη του ορισμένες παραμέτρους, όπως η θερμοκρασία, η κίνηση, τα χρώματα, η μυρωδιά και το διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπει.

Το πέταγμα των σκνιπών δεν συνοδεύεται από χαρακτηριστικό βόμβο, όπως συμβαίνει στα κουνούπια και για αυτό τον λόγο δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή η παρουσία τους στον χώρο. Το τσίμπημα δεν γίνεται αμέσως αντιληπτό, αλλά με την πάροδο του χρόνου εμφανίζεται έντονος κνησμός και ενόχληση. Οι σκνίπες ως έντομα δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση σε μαλακά μόρια του σώματος, όπως τα σημεία ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών ή των χεριών. Με την προβοσκίδα το θηλυκό άτομο θα σχίσει τα αιμοφόρα αγγεία, που βρίσκονται κάτω από το δέρμα του ανθρώπου ή του ζώου και θα απομυζήσει αίμα. Κατά την διάρκεια του τσιμπήματος, εκκρίνεται μία μεγάλη ποσότητα σίελου, το οποίο εμποδίζει την πήξη του αίματος και βοηθάει το έντομο στην γρήγορη αναρρόφηση. Χαρακτηριστικά, αναφέρουμε ότι με το σίελο καθίσταται δυνατόν να μεταφερθεί στα σκυλιά η νόσος Λεϊσμανίαση, ευρύτερα γνωστή ως Καλαζάρ. Συμπτώματα της νόσου Καλαζάρ είναι τα εξής παρακάτω:

• Aπώλεια τριχώματος κυρίως γύρω από τα μάτια,
• πληγές στο σώμα,
• προβλήματα στα νύχια,
• πυρετός και απώλεια βάρους
• δημιουργεί προβλήματα και στα εσωτερικά όργανα του σκύλου που οδηγεί σε αρθρίτιδα, νεφρική ανεπάρκεια και αναιμία.

Όπως αναφέραμε και πιο πάνω τα θηλυκά άτομα τσιμπούν, απομυζώντας αίμα από το θύμα τους για να θρέψουν τα αυγά τους. Η παρουσία των κουνουπιών γίνεται αμέσως αντιληπτή στον χώρο, εξαιτίας του χαρακτηριστικού θορύβου που κάνουν κατά το πέταγμα τους. Τα κουνούπια είναι έντομα που προσελκύονται από παράγοντες όπως:

• η σωματική θερμότητα
• η υγρασία
• το διοξείδιο του άνθρακα που εκβάλλεται κατά την διαδικασία της αναπνοής.

Η πλειοψηφία των ειδών του κουνουπιού δραστηριοποιούνται κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, τις πρώτες βραδινές και κατά την διάρκεια της νύχτας, υπάρχουν όμως και είδη, που είναι πιο ενεργητικά και τσιμπούν όλο το εικοσιτετράωρο.

Το θηλυκό τρυπάει το δέρμα με 6 «καρφίτσες» που είναι εφοδιασμένο το στόμα του, βγάζει ένα αιμολυτικό και αντιισταμινικό σάλιο και με τη προβοσκίδα του ρουφά το αίμα που καταλήγει στην κοιλιά του, ανάλογα με την ποσότητα, αυτή μεγαλώνει, αφού έχει μεγάλη ελαστικότητα. Το τσίμπημα του κουνουπιού προκαλεί:

• ερυθρότητα στο σημείο του τσιμπήματος
• πρήξιμο
• παρουσία μικρών εξογκωμάτων
• έντονη ενόχληση, εξαιτίας της φαγούρας που συνοδεύει το τσίμπημα
• Σε περίπτωση μεγάλης ευαισθησίας στα κουνούπια, εμφανίζονται πομφόλυγες (γεμάτες με υγρό φυσαλίδες) και φουσκάλες (κυκλική περιοχή γύρω από το σημείο του τσιμπήματος)
• Στις τροπικές περιοχές, τα τσιμπήματα των κουνουπιών είναι άμεσα συνδεδεμένα με την μεταφορά της νόσου Ελονοσίας.

Ο ψύλλος αποτελεί ένα σημαντικό φορέα μετάδοσης σοβαρών νοσημάτων όπως η πανώλη και ο μελιταίος πυρετός. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας της ικανότητας που παρουσιάζουν ορισμένα είδη ψύλλων να μεταπηδούν αδιακρίτως από τον ένα ξενιστή στον άλλο, απομυζώντας αίμα για να επιβιώσουν.

Ο ψύλλος τσιμπά τον άνθρωπο σε διάφορα μέρη του σώματος, εμφανίζοντας όμως ιδιαίτερη προτίμηση στα άκρα και συγκεκριμένα το κάτω μέρος των ποδιών. Πολλαπλά τσιμπήματα φέρουν και τα άτομα, τα οποία ήρθαν σε επαφή με κατοικίδια ζώα που έχουν προσβληθεί από ψύλλους ή με τα υποστρώματα τα οποία επισκέφθηκαν τα ζώα αυτά. Σε αυτή την περίπτωση, θα παρατηρηθούν τσιμπήματα κάτω από το γόνατο και χαρακτηριστικά γύρω από τους αστραγάλους, αλλά μπορούμε να εντοπίσουμε τσιμπήματα και σε άλλα μέρη του κορμιού, καθώς χαϊδεύουμε ή κρατάμε αγκαλιά το κατοικίδιο ζώο.

Ο ψύλλος κατά την διαδικασία της απομύζησης, εισάγει στο δέρμα, μέσω των στοματικών μορίων του μία μικρή δόση σίελου, μεταφέροντας μία πρωτεΐνη, που βρίσκεται στο σάλιο του και η παρουσία της βοηθάει στην αποφυγή της πήξης του αίματος στο σημείο του τσιμπήματος, ώστε να μπορέσει το έντομο να απομυζήσει εύκολα και γρήγορα.

Τα τσιμπήματα από ψύλλο είναι δυνατόν να ομαδοποιηθούν σε γραμμές ή συμπλέγματα και προκαλούν:

• Στους περισσότερους ανθρώπους, στο σημείο που έγινε το τσίμπημα εμφανίζεται εξάνθημα (λόγω της πρωτεΐνης που βρίσκεται στο σάλιο των ψύλλων και υπάρχει για να μην πήζει το αίμα και να μπορεί το έντομο να το «ρουφήξει» γρήγορα και εύκολα).
• Αλλεργική αντίδραση, εξαιτίας της τομής που προκαλούν οι ψύλλοι στην επιφάνεια του δέρματός του θύματός τους, σε συνδυασμό με το σάλιο τους.
• Σε άτομα που εμφανίζουν μεγάλη ευαισθησία στα τσιμπήματα από ψύλλους, εμφανίζουν βλατιδώδες κνίδωση, μία κατάσταση κατά την οποία το θύμα παρουσιάζει έντονη φαγούρα και ερυθρά εξογκώματα στην επιφάνεια του δέρματος του.
• Σοβαρή φλεγμονή, εξαιτίας του έντονου κνησμού

Σε γενικά πλαίσια, το σημείο του τσιμπήματος από ψύλλο είναι ερυθρό, με σαφή όρια και σκληρό επίστρωμα στη μέση.

Οι κοριοί ως έντομα δεν είναι άμεσα συνδεδεμένα με την μετάδοση σοβαρών νοσημάτων, παρόλο αυτά έχει παρατηρηθεί ότι είναι δυνατόν να μεταφέρουν μηχανικά διάφορα παθογόνα μικρόβια, όταν στο περιβάλλοντα χώρο υπάρχουν μολυσμένα άτομα. Ο κοριός θα τσιμπήσει τα ακάλυπτα σημεία του σώματος, όπως για παράδειγμα πρόσωπο, λαιμό, χέρια, ενώ το θύμα κοιμάται και δεν μπορεί να αντιδράσει. Δραστηριοποιείται κυρίως τις βραδινές ώρες και κινείται εξαιρετικά γρήγορα.

Τρέφεται αποκλειστικά με αίμα και είναι ικανό να απομυζά αίμα συνεχόμενα για 3-10 λεπτά ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από αυτό, με την βοήθεια των στοματικών μορίων που διαθέτει. Κατά την απομύζηση, πραγματοποιείται έκχυση αντιπηκτικών ουσιών. Χαρακτηριστική ένδειξη σε ένα χώρο που μας μαρτυρά την παρουσία κοριών είναι η ιδιαίτερη οσμή (δυσάρεστη οσμή αμυγδάλου), η οποία εκλύεται από αδένες των κοριών.

Συνήθως, τα τσιμπήματα στον άνθρωπο μπορούν να εντοπιστούν σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος και είναι πολλά στην σειρά, δημιουργώντας μια γραμμή σαν «γαζί». Το τσίμπημα από κοριό συνοδεύεται από τα εξής συμπτώματα:

• Είναι επώδυνο και συνοδεύεται από έντονο κνησμό.

• Το σάλιο που εκχύνουν στο σημείο του τσιμπήματος είναι δυνατόν να προκαλέσει σε ορισμένους ανθρώπους αλλεργική αντίδραση, που συνοδεύεται με έντονο πρήξιμο, ναυτία ή εμετό και έντονη ερυθρότητα.

• Αν και υπάρχουν φορές που το τσίμπημα του κοριού έχει περάσει απαρατήρητο, σε αυτά που προκαλούν αλλεργική αντίδραση μπορεί να οδηγήσουν σε δευτερογενείς λοιμώξεις του δέρματος όπως έκζεμα, ecthyma και lymphanigitis.

• Η παρουσία του κοριού είναι δυνατόν να επηρεάσει δυσμενώς την ψυχική υγεία των ατόμων που κατοικούν σε ένα μολυσμένο σπίτι. Προκαλώντας δυσάρεστες ψυχολογικές καταστάσεις όπως άγχος και αϋπνία.

• Σε γενικά πλαίσια, το τσίμπημα του κοριού προκαλεί κυκλικό ερύθημα, που μοιάζει με φουσκάλα, αλλά όμως περνάει γρήγορα, συνήθως μέσα στις 24 ώρες που θα ακολουθήσουν.

Τα τσιμπούρια ή αλλιώς κρότωνες είναι μικρού μεγέθους παρασιτικά αρθρόποδα, τα οποία για να επιβιώσουν απομυζούν αίμα από τα θηλαστικά. Ορισμένα είδη τσιμπουριών είναι ικανά να μεταδώσουν στον άνθρωπο σοβαρές ασθένειες όπως η Νόσος του Lyme (βορρελίωση). Τα τσιμπούρια δεν μπορούν να πηδήσουν ή να πετάξουν, αλλά χρησιμοποιούν τα πόδια τους για να ανέβουν στον ξενιστή, που δύναται να είναι άνθρωπος ή ζώο και να τον απομυζήσουν. Στις περισσότερες των περιπτώσεων ένα τσίμπημα από το συγκεκριμένο παράσιτο δεν οδηγεί στην μετάδοση κάποιας ασθένειας. Η συχνότητα των τσιμπημάτων από τσιμπούρια είναι μεγαλύτερη κατά τους ανοιξιάτικους και τους καλοκαιρινούς μήνες, μιας και η βλάστηση παρουσιάζει μεγαλύτερη ανάπτυξη και οι άνθρωποι όπως και τα ζώα προτιμούν να καταφεύγουν στην εξοχή συχνότερα. Σε αυτές τις περιόδους του έτους, έχουμε μεγαλύτερο πληθυσμό από τσιμπούρια, που εντοπίζονται κυρίως σε περιοχές που χαρακτηρίζονται από έντονα πυκνή και ψηλή βλάστηση και σε δασικές περιοχές.

Το τσίμπημα από τσιμπούρι αρχικά δεν προκαλεί πόνο, αλλά αργότερα μπορεί να εκδηλωθεί:

• Φαγούρα
•  Κοκκίνισμα
•  Αίσθημα καψίματος

Σε άτομα που έχουν ευαισθησία ή αλλεργία στα τσιμπούρια μπορούν να εμφανιστούν τα παρακάτω συμπτώματα:

• δερματικό εξάνθημα
• δύσπνοια
• πρήξιμο ή μούδιασμα.

Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που το τσίμπημα από το τσιμπούρι μπορεί να προκαλέσει δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία του ανθρώπου και απαιτείται η άμεση επίσκεψη σε γιατρό. Στις περιπτώσεις αυτές, εκδηλώνονται τα παρακάτω συμπτώματα:

• πυρετός
• δύσπνοια
• γενικευμένη αδυναμία
• τάση προς έμετο
• πρήξιμο τοπικά στο σημείο του τσιμπήματος και/ή στους λεμφαδένες
• πονοκέφαλος
• πνευματική σύγχυση ή ταχυπαλμία.

Aξίζει να σημειωθεί ότι αν η περιοχή του τσιμπήματος από το συγκεκριμένο παράσιτο παρουσιάσει έντονη ερυθρότητα, πρήξιμο και κόκκινες γραμμές, κατά πάσα πιθανότητα το σημείο να έχει μολυνθεί.

Τα ακάρεα είναι παράσιτα, τα οποία τρέφονται συνήθως με έντομα, αλλά έχει παρατηρηθεί ότι τσιμπούν και άλλα ζώα, συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων. Τα ακάρεα πολλές φορές είναι δυνατόν να αποτελέσουν φορείς μετάδοσης της ψώρας. Τσιμπήματα από τα ακάρεα μπορούν να εντοπιστούν σε οποιοδήποτε σημείο του δέρματος που μένει ακάλυπτο σε διάφορες καθημερινές δραστηριότητες του ανθρώπου (πεζοπορία, παιχνίδια με μολυσμένο κατοικίδιο).

Το τσίμπημα από άκαρι μπορεί να προκαλέσει:

• Δερματικό εξάνθημα. Τα θηλυκά ακάρεα θα δημιουργήσουν φωλιά μέσα στο δέρμα για να ωοτοκήσουν. Με την εκκόλαψη των αυγών, οι προνύμφες εξέρχονται στην επιφάνεια του δέρματος και αρχίζουν να αλλάζουν τρίχωμα και επιστρέφουν στην φωλιά για να τραφούν. Αυτό θα οδηγήσει στην εμφάνιση ενός δερματικού εξανθήματος, που ομοιάζει με τα σπυράκια που εμφανίζονται στην περίοδο της ακμής και συνοδεύεται με έντονο κνησμό, κυρίως κατά τις βραδινές ώρες.
• Παρουσία λεπτών γραμμών στο δέρμα, στα σημεία που τα ακάρεα έχουν κάνει τις φωλιές τους, συμπεριλαμβανομένων των σημείων μεταξύ των δαχτύλων, στους καρπούς και στα γόνατα.
• Όταν τα κατοικίδια μας έχουν προσβληθεί από ακάρεα, τότε θα παρατηρηθούν τσιμπήματα στην κοιλιά και στους μηρούς των ατόμων, όπου το ζώο έχει καθίσει στην αγκαλιά τους.

Τσιμπήματα από αράχνη συμβαίνουν σπάνια και συνήθως λαμβάνουν χώρα κατά την επίσκεψη των ανθρώπων στις εξοχικές κατοικίες τους. Το τσίμπημα της αράχνης μοιάζει με τσίμπημα καρφίτσας και μάλιστα πολλά θύματα δεν συνειδητοποιούν καν ότι δαγκώθηκαν.

Σε γενικά πλαίσια μπορούμε να πούμε ότι το δάγκωμα από αράχνη είναι δυνατόν να προκαλέσει τα εξής συμπτώματα:

• Αρχικά, έχουμε την παρουσία ελαφρού οιδήματος και αμυδρά ερυθρά σημάδια στο σημείο του δαγκώματος.
• Με την πάροδο λίγων ωρών, εμφανίζεται έντονος πόνος και ακαμψία.

Εμφάνιση συμπτωμάτων έχουμε και όταν στο δάγκωμα ενός εντόμου, περιλαμβάνεται και έγχυση δηλητηρίου ή κάποιας άλλης ουσίας στο δέρμα του θύματός τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε τις εξής ενδείξεις:

• Αντίδραση τοπική και προσωρινή. Σε περίπτωση που το θύμα έχει υπερευαισθησία ή αν το δηλητήριο του εντόμου είναι εξαιρετικά ισχυρό, δύναται να προσβάλλει όλο το σώμα.
• Κρυάδες
• Πυρετός
• Ναυτία και έντονος πόνος στην κοιλιά. Γενικά, ο πόνος ελαττώνεται με την πάροδο λίγων ωρών, αλλά πιθανότατα μπορεί να επιστρέψει μέσα στις επόμενες 2 με 3 μέρες.

Εν κατακλείδι, το δάγκωμα από αράχνη μπορεί να προκαλέσει:

• κόκκινα εξογκώματα με κνησμό.
• Κόκκινο επώδυνο έλκος.
• Τοπικό μούδιασμα ή αίσθηση τσιμπήματος σαν από καρφίτσες.
• Πρησμένο πρόσωπο.
• Εκτεταμένο μούδιασμα.
• Κράμπες μυών.
• Πονοκέφαλος.
• Ναυτία.
• Πυρετός.
• Κώμα.

Το τσίμπημα μίας μέλισσας ή μίας σφήκας συνοδεύεται με την έγχυση δηλητηρίου μέσω του κεντριού που διαθέτει το σώμα τους στο δέρμα του θύματος τους. Η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο τσίμπημα μιας μέλισσας και μιας σφήκας είναι ότι η σφήκα είναι εξοπλισμένη με κεντρί χωρίς ακίδα, που συνήθως παίρνει μαζί της μετά το τσίμπημα. Ακριβώς για τον λόγο που αναφέραμε προηγουμένως, μία σφήκα είναι ικανή να τσιμπήσει πολλές φορές μέσα σε λίγο χρόνο, ενώ η μέλισσα διαθέτει ένα αγκαθωτό κεντρί που παραμένει στο δέρμα του θύματος μαζί με τον δηλητηριώδη σάκο.

Χαρακτηριστικά, αναφέρουμε ότι περίπου το 3% των ανθρώπων που δέχονται τσίμπημα από μέλισσα ή σφήκα έχει κάποια αλλεργική αντίδραση στο τσίμπημα και έως το 0,8% των θυμάτων είναι δυνατόν να παρουσιάσουν σοβαρή για την ζωή τους αλλεργική αντίδραση που είναι  γνωστή ως αναφυλαξία.

• Μέλισσα

Η πλειοψηφία των ανθρώπων παρουσιάζει μία μόνο τοπική αντίδραση σε τσίμπημα από μέλισσα. Σε κανονικές συνθήκες, το τσίμπημα από μέλισσα μπορεί να προκαλέσει τα εξής:

• Στο σημείο του τσιμπήματος εκδηλώνεται ερυθρότητα και πόνος
• Ακολουθεί τοπικό οίδημα ή και έντονος κνησμός. Με την πάροδο ορισμένων ωρών, ο πόνος εξαφανίζεται.
• Σε μεγάλη τοπική αντίδραση, το πρήξιμο, η ερυθρότητα και ο πόνος είναι δυνατόν να διαρκέσουν μέχρι και μία εβδομάδα.

Σε μία συστηματική αντίδραση ολόκληρο το σώμα του θύματος επηρεάζεται. Το θύμα είναι δυνατόν να εμφανίσει:

• Κνίδωση
• Ερυθρότητα ή πρήξιμο σε περιοχές του σώματος μακριά από το σημείο του τσιμπήματος
• Έμετο
• Ναυτία
• Διάρροια
• Ζάλη

• Σφήκα

Το τσίμπημα μιας σφήκας δεν συνοδεύεται με την εναπόθεση του κεντριού της στην επιδερμίδα του θύματος της. Παρόλο αυτά, το τσίμπημα από σφήκα είναι δυνατόν να επιφέρει σοβαρές αντιδράσεις σε άτομα που παρουσιάζουν αλλεργία. Εκτός από αλλεργία, δύναται να προκαλέσει και μόλυνση, γιατί μεταφέρει άμεσα μικρόβια.

Το τσίμπημα μιάς σφήκας προκαλεί τα παρακάτω συμπτώματα:

• Εμφάνισης τοπικά φλεγμονής του δέρματος, λόγω του δηλητηρίου που εισχωρεί στον οργανισμό του θύματος.
• Τοπική ερυθρότητα
• Πρήξιμο ή κνησμός, που διαρκεί από αρκετές ώρες μέχρι αρκετές μέρες.

Σε περίπτωση αλλεργικής αντίδρασης του θύματος έχουμε τα παρακάτω συμπτώματα:

• Κνίδωση.
• Κνησμός στα μάτια.
• Συσφιγκτικό αίσθημα στο λαιμό και στο θώρακα.
• Οίδημα του λάρυγγα, που προκαλεί δύσπνοια.
• Βήχας
• Κοιλιακές κράμπες, ναυτία και εμετός.